Afbeelding

Jolanda Vuijst uit Naarden vindt na 53 jaar haar broer

Algemeen

NAARDEN - De geadopteerde Jolanda Vuijst en haar broer Ronald hebben elkaar twee weken geleden voor het eerst ontmoet. Nooit had Jolanda behoefte aan contact, maar toen ze onverwachts achter de naam van Ronald kwam, wilde ze hem wel even opzoeken op Facebook. Binnen no-time had ze hem gevonden. Al snel volgde een ontmoeting en die was een stuk emotioneler en positiever dan verwacht.

"Het was heel raar. Ik ben echt heel nuchter en ben niet zo van de gevoelens. Maar op dat moment barstte ik in huilen uit", blikt Jolanda terug.

Hoe het begon
Boukje Vuijst, de adoptiemoeder van Jolanda, vertelt hoe het allemaal begon. "Mijn man Paul en ik konden maar moeilijk kinderen krijgen. Via een kennis wordt gevraagd of we misschien een kindje willen hebben, maar het moet wel diezelfde dag al welkom zijn."

Boukje en Paul weten niet goed wat ze met deze opmerkelijke vraag aanmoeten. Eerst denken ze nog dat het een slechte grap is. "Ik dacht: 'Hoe kan iemand dit zo vragen?' Ik wist niet eens of het een jongen of een meisje was en hoe oud. We moesten snel beslissen en besloten dat we het graag wilden", herinnert Boukje zich. Diezelfde avond al staat de biologische vader Henk aan de deur met een baby.

Bundeltje
Boukje vertelt hoe dat voor haar was: "Ik zie die vader nog staan in de deuropening. Het was al donker buiten en hij wilde niet binnenkomen. In zijn armen droeg hij een klein bundeltje, de toen negen maanden oude Jolanda. Deze Henk zei mij: 'Beloof me dat je haar niet afgeeft'. En die belofte deed ik. Ik kreeg Jolanda in mijn armen gedrukt en de man ging weg. Ik had alleen haar naam, een bedje en wat lakentjes."

"Niemand wist dat wij een baby in huis hadden. Er was niets gemeld bij instanties, alles ging snel aan de deur. Ik wist wel dat de moeder van Jolanda was overleden. En twee dagen nadat we Jolanda kregen is haar biologische vader Henk gestorven. Hoe ik het zie? Vader gaf duidelijk om zijn dochter: hij was wanhopig en wilde voorkomen dat ze na zijn dood in een tehuis zou opgroeien."

Opeens een kind
Dolgelukkig zijn Boukje en Paul met het feit dat ze opeens een kind hebben. Vader is heel beschermend en moeder blijkt een groot hart te hebben. Het gaat ze voor de wind en er komen zelfs twee biologische kinderen bij in het gezin: Paul en Esther.

Jolanda vertelt dat ze zich altijd compleet opgenomen heeft gevoeld in de familie Vuijst. Ze wist van jongs af aan dat ze geadopteerd was. "Maar dat maakte mij niet veel uit. Ik had nooit de behoefte om te gaan zoeken naar mijn biologische familie."

Daar had het verhaal kunnen eindigen. Totdat een adoptieorganisatie in de jaren '90 contact opnam met de mededeling dat een broer op zoek was naar zijn zusje. Jolanda was niet echt geïnteresseerd in familie, maar stemde desondanks toch in met een ontmoeting. Jolanda: "Ik dacht: laat maar komen, we zien het wel en dan ben ik er maar vanaf."

Halfbroer Rene
Jolanda ontmoet haar halfbroer Rene - ze hebben dezelfde moeder en een andere vader. "We wisten dat er een paar broertjes van een andere vader waren die naar een kindertehuis waren gegaan. Deze Rene bleek een van hen te zijn. Het werd een hele negatieve ervaring. Ik heb dus het contact verbroken en dat bracht rust. Wel vertelde hij mij dat er nog twee broers waren. Ik was daar verder niet in geïnteresseerd. Ik wilde niet dat mijn leven nog een keer zo overhoop gehaald zou worden."

24 oktober
Zo verstrijken de jaren tot 24 oktober 2019. Jolanda pakt een laken uit de kast en het trouwboekje van haar ouders valt op de grond. Ze kijkt erin en ziet erin staan dat haar moeder overleed op 24 oktober. "Het was precies die datum! Ik kreeg echt even kippenvel. Het leek wel alsof mijn moeder mij een seintje gaf. Ik opende het boekje en keek eens goed naar de achternamen. Daar vond ik een naam die ik niet eerder was tegengekomen."

Mensen die je misschien kent
Jolanda wordt toch wel wat nieuwsgierig en besluit Facebook te openen. "Je gelooft het niet, maar er verscheen zo'n balk met 'mensen die je misschien kent'. En daar zag ik een 'Helena' met de achternaam die ik net wilde intikken. Was het een teken? Ik besloot heel impulsief om een berichtje te sturen met de vraag: kent u Rene? Dat is de halfbroer die ik eerder al had ontmoet. Helena mailde terug en meldde dat Rene een broer is van haar man Ronald. Ik zat dus online met mijn schoonzus te kletsen! Ik schrok daar echt heel erg van."

Ze vervolgt: "Ik stuurde terug dat ik het zusje van Ronald ben en hem wel wilde ontmoeten. Helena gaf aan dat een ontmoeting goed was, maar dat we daar niet te lang mee moesten wachten omdat Ronald erg ziek is."

Ontmoeting
"Ik wilde hem nooit ontmoeten, maar nu moest het opeens heel snel." Jolanda en haar (adoptie) ouders besluiten om dat weekend met z'n drieën naar het ziekenhuis in Haarlem te rijden voor de grote ontmoeting. "Ik wist alleen dat hij Ronald heet en zijn kamernummer. Verder helemaal niets. Ik wist niet goed wat ik ervan kon verwachten, zeker niet gezien mijn eerdere negatieve ervaring met de ontmoeting met een broer."

Jolanda: "Ik durfde de kamer eigenlijk niet binnen, maar mijn moeder gaf mij een zetje. Ik keek Ronald aan, gaf hem een hand en ik brak. Ik vloog mijn moeder in de armen en huilde. Ronald en ik lijken als twee druppels water op elkaar. Hij bleek zo leuk te zijn. Dat was zo bijzonder om mee te maken, ik had nooit gedacht dat het zo positief zou zijn. Ronald is een paar jaar ouder dan ik en we hebben dezelfde moeder. Hij sprak ontzettend lief over onze moeder en dat heeft mij persoonlijk heel goed gedaan. Ik was namelijk altijd boos over het afstaan. Wie doet een kind zomaar weg? Waarom zochten mijn eigen ooms en tantes nooit naar mij? Ze wisten dat ik bestond. Dat doet echt wel wat met je."

Zoektocht
Ze hoort van Ronald dat hij al jaren en jaren op zoek naar haar was. "Hij wist dat hij een zusje had en hij heeft van alles geprobeerd om mij te zoeken, maar ook hij had niet mijn juiste achternaam. Ronald liet duidelijk merken dat hij mij altijd heeft gemist. Hij snakte naar familie, mede omdat hij een rotjeugd heeft gehad in een tehuis. Hij is zo ontzettend gelukkig dat hij mij heeft ontmoet, dat doet mij echt goed."

Adoptieouders Boukje en Paul zijn ook dolgelukkig dat Jolanda haar broer nu heeft gezien. Moeder Boukje: "Ook wij hebben Ronald al helemaal in ons hart gesloten. Bij ons thuis is er altijd ruimte voor meer mensen. Paul is al aan het bedenken hoe de tafel met kerst moet staan zodat we samen kunnen genieten van de feestdagen", sluit ze hoopvol af.

Ronald op een foto voordat hij ziek werd.





Uit de krant