"Ik moest namelijk leren omgaan met de kritische stemmen in mijn hoofd.”
"Ik moest namelijk leren omgaan met de kritische stemmen in mijn hoofd.” Foto: © Bob Awick

‘Grappig genoeg kan ik ook heel lang op mezelf staan foeteren, als iets niet lukt’

Portret Zaterdagportret

Met een brede lach opent klassiek zangeres, zangpedagoge en coach Karin Brunt (56) de deur van haar knusse woning in Bussum. We zetten thee en nemen plaats in haar muziekruimte, waar een overvolle muziekboekenkast en glanzend zwarte piano staan. “Ik kan eigenlijk helemaal geen pianospelen,” grinnikt ze, “maar voor mijn lessen komt-ie goed van pas!”

Karin woont nu zo’n 21 jaar in Bussum, maar haar jeugd speelde zich af in een klein dorp op de Veluwe. “De tien jaar dat we daar woonden, waren heerlijk,” vertelt ze, “alleen iedereen hield elkaar constant in de gaten. Zeker in mijn puberteit vond ik dat niet fijn. Ik was al verlegen en teruggetrokken, dus niemand mocht weten dat ik zong. Klassiek zingen vond ik al helemaal een soort van gênant.” 

Waarom ze dan toch besloot er iets mee te doen, lijkt een raadsel. En zelf weet Karin het ook niet zo goed. “Ik ben er gewoon ingerold”, vertelt ze verder. “Ik schreef geen liedjes, speelde geen instrumenten… Maar mijn vader zong in een koor en vroeg op een gegeven moment of ik op zangles wilde. Ik was toen groot fan van ABBA en Barbra..