In plaats van kaarten
Feitelijk zijn er maar een paar mijlpalen in iemands leven. Ook in dat van een persoon die de 66 jaar nadert is er nog ruimte. Kortgeleden passeerde ik zo'n levenspunt. Daar hebben mijn zoon en zijn vriendin prima voor gezorgd.
Uitgerekend op Valentijnsdag, met de mooist denkbare datum van 14-02-2014, kwam het iets eerder uitgerekende kindje Juliette Amélie ter wereld. Marcel en Marieke hebben een uitstekend karweitje geklaard. Hoewel 'karwei' toch wel een fikse lichamelijke inspanning betekende voor moedige en volhardende moeder Marieke. Het ging allemaal gesmeerd. In de ochtend rond een uurtje of half elf naar het ziekenhuis en 's avonds eveneens rond die tijd weer thuis. Het is toch elke keer weer een wonderlijke gebeurtenis, dat doorgeven van een leven. Nu ik de 66 nader leek me het begrip opa moeilijk te vatten. Zo'n krom, schuifelend en bebaard mannetje uit de sprookjes en kinderverhaaltjes. Best wel een beetje eng. Gelukkig was daar de pomphouder van de Tamoil, mijn stambenzinepomp. Want iedereen moest weten dat ik opa was geworden, dus hij ook. Gelukkig wist hij wat van het spookbeeld 'opa' van me weg te nemen door mij te prijzen als 'een jonge god die er helemaal niet als een grootvader uitziet'. Nou, een betere oppepper kon ik niet bedenken. Juliette Amélie kan het allemaal nu niets schelen, maar we zullen zeker nog veel van haar horen. Nogmaals: veel geluk voor papa Marcel en mama Marieke, ook namens iedereen die beiden kennen. Zeker ook uit het BussumsNieuws.